امروز صبح داشتم از کنار مترو رد می شدم که بیام قم. یه صف طول و طویل دیدم که همه منتظرند. یه صف کوتاه هم بود که همه کیف پول هاشون رو یا بلیط هاشون رو که از قبل خریده بودند میزند و می رفتند. فکر کن ! حاج آقا گفتند التدبیر قبل العمل. عاقبت اندیشی خیلی خوبه. ما تا کجا عاقبت اندیشی کردیم ؟ 10 سال 100 سال 1000 سال و یا بینهایت؟ به این موضوعی که می خوام بگم توجه کنید : آیت الله جوادی آملی در تفسیر سوره ابراهیم فرمودند: بعضی از افراد در این دنیا هیچ توجهی به حساب و کتاب هاشون ندارند. و در صحرای محشر باید خیلی معطل بشوند تا به حساب هاشون رسیدگی بشه. اونجا کسایی که حق الناس دارند باید خیلی معطل بشوند و کسایی که طلب کارند ، تسویه حساب کنند. اما یه عده ای که قبل از اینکه بمیرند به مرگ رسیدند و قبل از اینکه محاسبه بشوند به حساب هاشون رسیدگی کردند، وضع بهتری دارند و اصلا معطل نمی شوند. حاسبوا قبل ان تحاسبوا و موتوا قبل ان تموتوا و ... یعنی همین.

یه رئیسی داشتیم توی شرکتی که من قبلا تهران در اون کار می کردم. او یه فرد کاملا مادی بود ولی برنامه ریزی می کرد که من باید تا ده سال دیگه شرکت رو به این نقطه برسونم که خودم به این منفعت ها برسم. برام عجیبه که برای مردمی که او رو می دیدند اصلا عجیب نبود که چرا این آدم اصلا به فکر عاقبت و آخرتش نبود. من از او یاد گرفتم که باید جوری زندگی کنی که انگار 100 سال زنده ای و باید جوری زندگی کنی که فردا نیستی. امام علی (ع)